برخی از دانش آموزان گفتند : با بخشیدن ، عشقشان را معنا می کنند .
برخی « دادن گل و هدیه » و « حرف های دلنشین » را راه بیان عشق عنوان کردند .
شماری دیگر هم گفتند «با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی » را راه بیان عشق می دانند .
در آن بین ، پسری برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را برای ابراز عشق بیان کند ، داستان کوتاهی تعریف کرد :
یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند .
آنان وقتی به بالای تپّه رسیدند درجا میخکوب شدند .
یک ببر بزرگ ، جلوی زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود .
شوهر ، تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبود .
رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر ، جرات کوچک ترین حرکتی نداشتند .
ببر ، آرام به طرف آنان حرکت کرد . همان لحظه ، مرد زیست شناس فریاد زنان فرار کرد و همسرش را تنها گذاشت .
بلافاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه های مرد جوان به گوش زن رسید .
ببر رفت و زن زنده ماند.
داستان به اینجا که رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن مرد .
راوی جواب داد : نه .
آخرین حرف مرد این بود که « عزیزم ، تو بهترین مونسم بودی .
از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه عاشقت بود .
قطره های بلورین اشک ، صورت راوی را خیس کرده بود که ادامه داد :
همه زیست شناسان می دانند ببر فقط به کسی حمله می کند ،
که حرکتی انجام می دهد و یا فرار می کند .
پدر من در آن لحظه وحشتناک ، با فدا کردن جانش پیش مرگ مادرم شد و او را نجات داد .
این صادقانه ترین و بی ریاترین ترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود .