محمد علی بهمنی

لبت نه گوید و پیداست میگوید دلت آری 

که اینسان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری 

دلت می آید آیا از زبانی این همه شیرین 

تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان داری ؟

نمیرنجم اگر باور نداری عشق نابم را 

که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیاری 

چه میپرسی ضمیر شعر هایم کیست آن  ؟ 

مبادا لحظه ای حتی مرا اینگونه پنداری 

ترا چون آرزو هایم همیشه دوست خواهم داشت 

به شرطی که مرا ذر آرزوی خویش مگذاری 

چه زیبا میشود دنیا برای من اگر روزی 

تو از آنی که هستی ای معما پرده برداری 

چه فرقی میکند فریاد یا پژواک جان من  ؟ 

چه من خود را بیازارم ، چه نو خود را بیازاری 

صدایی از صدای عشق خوش تر نیست ، حافظ گفت 

اگرچه بر صدایش زخم ها زد تیغ تاتاری  

پ . ن . : با تشکر از دوست خوبم سمیرا و دوست وبلاگ نویسمون http://gharibaneh1997.persianblog.ir/